Αναζητώντας ψυχολόγο… για άλλους
Είναι ένα αρκετά συχνό φαινόμενο. Λαμβάνουμε τηλέφωνα, emails και δεχόμαστε επισκέψεις από ανθρώπους οι οποίοι ενδιαφέρονται να ξεκινήσει ψυχοθεραπεία το ενήλικο παιδί, ο-η σύζυγος, τα αδέρφια τους.
Ακόμα και όταν οι προθέσεις των ενδιαφερόμενων είναι οι καλύτερες, όμως, χρειάζεται να διευκρινίσουμε πως απλώς δεν δουλεύει έτσι. Παραθέτω μερικούς από τους λόγους:
-
- Η ψυχοθεραπεία είναι μια εκπαιδευτική διαδικασία. Κάτι που σημαίνει πως για να έχει αποτελέσματα είναι αναγκαία η συνέπεια του θεραπευόμενου στον χρόνο, καθώς και η ενεργή συμμετοχή και συνειδητή προσπάθειά του να πετύχει τους στόχους τους οποίους ο ίδιος θέτει. Ακόμα και να επισκεφθεί κανείς μία ή δύο φορές ψυχολόγο για χάρη κάποιου αγαπημένου του προσώπου, αν δεν πιστεύει ο ίδιος ότι το χρειάζεται κι αν δεν το θέλει, δεν πρόκειται να το συνεχίσει και δεν πρόκειται να δει κανείς αποτελέσματα.
- Το να μπει στην διαδικασία ένας άνθρωπος να παραπέμψει κάποιον άλλο σε ψυχοθεραπεία βασίζεται σε μια δική του κρίση και απόφαση ότι ο δικός του άνθρωπος χρειάζεται βοήθεια, κάτι που πολλές φορές δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
- Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες γίνεται αναγκαίο για το περιβάλλον να πάρει πρωτοβουλία. Πρόκειται για τις περιπτώσεις εξαρτήσεων και ψυχωτικών επεισοδίων, καθώς και άλλες, όπως για παράδειγμα οι διατροφικές διαταραχές. Το ίδιο το άτομο που πάσχει από τα παραπάνω δεν αναγνωρίζει το πρόβλημά του και δεν το παραδέχεται ούτε όταν φτάνει σε σημείο να απειλήσει την ίδια του την ζωή. Τότε, λοιπόν, ένας ψυχολόγος μπορεί να κατευθύνει τα άτομα του περιβάλλοντος στο τι πρέπει να κάνουν.
Τι μπορούμε να κάνουμε, λοιπόν, όταν υποφέρουμε λόγω ψυχολογικής ανισορροπίας άλλων ανθρώπων;
Μπορούμε να λάβουμε οι ίδιοι συμβουλευτική υποστήριξη. Ο ψυχοθεραπευτής μπορεί να μας ενημερώσει για το θέμα που μας απασχολεί και να μας δώσει κατευθύνσεις για τον τρόπο χειρισμού του.
Οι κατευθύνσεις αυτές θα αφορούν την αυτοπροστασία μας και την θωράκισή μας κι όχι τον χειρισμό του άλλου ανθρώπου. Ακόμα και στην περίπτωση των παιδιών, τα οποία φυσικά δεν θα αναζητήσουν μόνα τους ψυχολογική υποστήριξη, ο γονιός δεν μπορεί παρά να προτείνει την επίσκεψη στον ψυχολόγο.
Δεν είναι δόκιμο να «ξεγελάσει» το παιδί λέγοντάς του για παράδειγμα ότι «θα πάει να παίξει με μια κυρία, φίλη τους». Μιλάμε με ειλικρίνεια και χωρίς κριτική διάθεση στο παιδί, εξηγώντας του τι είναι ο ψυχολόγος και πώς μπορεί να βοηθήσει και κάνουμε την επίσκεψη μετά την συγκατάθεσή του. Οι δε έφηβοι, είναι σε θέση να αναζητήσουν βοήθεια από μόνοι τους, όπως και το κάνουν, εκφράζοντας στους γονείς την επιθυμία για ψυχοθεραπεία.
Εν κατακλείδι, αυτό που χρειάζεται να έχει κανείς στο μυαλό του είναι ο εκπαιδευτικός χαρακτήρας της ψυχοθεραπείας. Δεν είναι μια παρεμβατική, παθητική για τον θεραπευόμενο διαδικασία. Είναι αλήθεια πως δεν μπορείς να βοηθήσεις κανένα, αν δεν θέλει ο ίδιος να βοηθηθεί.
Ψυχολόγοι Αθήνα, Ψυχολόγοι Θεσσαλονίκη
Αφήστε μια απάντηση